23.12.2020
Það leiðir nokkuð af sjálfu sér að í jafnvatnslausu héraði voru vatnssalerni litin óhýrum augum.
Slíkur munaður, að ausa vatni á eftir úrgangi líkamans, þótti með endemum lengi vel. Alls staðar voru útikamrar með fötu, nokkuð stórri. Sérstök starfsstétt hafði það að atvinnu að tæma föturnar og nefndust þeir kamarkarlar. Voru það í flestum tilvikum sömu menn og sáu um sorphirðu í bænum.
Ekki unnu þeir þó þessi verk samhliða og ekki var sami bíll notaður til sorphirðu og kamarhirðu. Venjulega var hirt úr kömrunum að kvöld- og næturlagi, stundum þó á morgnana. Þetta var ósköp einfalt, svipað og sorphirða nú til dags. Sérstakur bíll ók um göturnar, honum fylgdu, auk bílstjóra, þrír eða fjórir karlar sem fóru inn á hvern kamar, tóku fötuna, helltu úr henni í trogið aftan á bílnum og fóru svo með fötuna til baka á sama stað. Bíllinn var opinn, átti að heita vel þéttaður en þó vildi brenna við að úr honum læki og eins gat gusast úr honum ef hann lenti í holu á götunni.
Börn bæjarins kölluðu þennan bíl alltaf „súkkulaðibílinn“.
Oftast nær var svo farið með innihaldið vestur á hamar þar sem því var sturtað í sjóinn, rétt eins og öðru því sorpi sem safnað var daglega en fyrir kom að túneigendur báðu um að fá farminum sturtað á tún sín að vorlagi.
Kamarkarlarnir voru sérstakir persónuleikar og líklega fáir nú til dags sem vildu stunda þessa iðju. Líkt og öskukarlar gátu verið naskir að sjá hvar veisluhöld höfðu verið um helgar, eftir flöskumagni, áður en allt var sett í endurvinnslu, voru kamarkarlarnir fljótir að sjá ef eitthvað brá út af um venjulega notkun á kamrinum.
Einn kamarkarlanna var Finnur í Uppsölum, lágvaxinn og snaggaralegur, alltaf kátur og glaður. Einn mánudagsmorgun árla sat Engilbert Gíslason málari utan við hús sitt við Hilmisgötu og naut veðurblíðunnar. Þá komu kamarkarlar að sinna sínu starfi. Finnur í Uppsölum fór og sótti fötuna, veifaði henni glaðhlakkalega að Engilbert og sagði síðan: „Voru gestir um helgina?“
Kamrar voru við hús allt fram yfir 1960 en eftir það munu vatnssalerni hafa tekið við enda mun heilbrigðissamþykkt hafa bannað notkun kamra í bænum.
Úr bókinni Vestmannaeyjar – af fólki, fuglum og ýmsu fleiru eftir Sigurgeir Jónsson í Gvendarhúsi:
